Zgodnie z kodeksem cywilnym przedawnione roszczenia wygasają. Wydawało by się więc, że nie można ich dochodzić przed sądem. Nic bardziej mylnego – wiąże się to jednak ze sporym ryzykiem oddalenia powództwa. PrzedawnienieKażde roszczenie (czyli prawo do żądania określonego zachowania, lub zaniechania) po jakimś czasie się przedawnia. Ustawodawca (nie tylko nasz z resztą) doszedł do wniosku, iż prawa których nie dochodzi się przez długi czas , nie powinny korzystać z ochrony prawnej – obywatel powinien „pilnować swoich interesów”. Należy pamiętać , że to samo dotyczy również przestępstw – możliwość ich ścigania również się przedawnienia roszczeń cywilnych jest różny w zależności od prawa jakiego dotyczy. Co do zasady wynosi 10 lat. Jednak jest wiele wyjątków od tej reguły – które skracają ten okres do 1, czy 2 lat od pojawienia się określonego zdarzenia. Okres zależy również od podmiotów które dochodzą określonego prawa, jak również tego czego dotyczy konkretne roszczenia (np. odsetki, czy czynsz przedawniają się po 3 latach- jako tzw. świadczenie okresowe).Czy można dochodzić przed sądem przedawnionych roszczeń Jak najbardziej. Złożenie powództwa o przedawnione roszczenie nie powoduje ani automatycznego oddalenia, ani odrzucenia pozwu. Jeśli jest on poprawnie złożony – spór traktowany jest jako zawisły. Sąd nie może z urzędu uwzględnić przedawnionego roszczenia – musi poczekać na zarzut pozwanego. Jeśli pozwany nie podniesie, że dochodzone pozwem roszczenie jest przedawnione – sąd może powództwo uznać ( o ile rzecz jasna w pozostałym zakresie jest zasadne).Czemu sąd nie bada przedawnienia z urzędu Wynika to z dwóch podstawowych przyczyn. 1. Po pierwsze - obecny system procedury cywilnej to tzw. system kontradyktoryjny – tj. sporny. To strony są głównymi graczami na arenie procesu. Sąd jest jedynie arbitrem rozstrzygającym zasadność twierdzeń podnoszonych przez strony – sam nie powinien ingerować w postępowanie – a w szczególności w zarzuty, które strony mogą podnieść. Jedyna pomoc jakiej może udzielić sąd – to pomoc proceduralna . Czyli JAK coś zrobić, a nie CO zrobić i to też w zasadzie wobec strony nieporadnej. Proces inkwizycyjny – gdzie to sąd prowadzi postępowanie dowodowe i kieruje postępowaniem, jest specyfiką sądów karnych. (choć system ten działał również w sprawach cywilnych w okresie PRL).2. Druga przyczyna ma charakter materialno- prawny. Otóż sąd nie zawsze może wiedzieć czy roszczenie jest przedawnione. Różne okoliczności przerywają bieg przedawnienia – tak że biegnie on od pomiędzy przedsiębiorcami z tytułu sprzedaży przedawniają się po 2 latach od dnia ich wymagalności. Jednakże, jeśli przedstawiciel dłużnika w trakcie biegu przedawnienia przyznał iż jest dłużny określoną kwotę (ale np. nie może teraz zapłacić) bieg przedawnienia liczy się od nowa od dnia uznania długu. Tak więc nie zawsze roszczenie przedawnione na pierwszy rzut oka, takim sąd (nawet przy innych przepisach) nie mógłby przedawnionego powództwa oddalić czy odrzucić - już na etapie jego złożenia, jak to ma miejsce w przypadku odrzucenia powództwa z uwagi na nieważność z tym robić Jeśli zostaliśmy pozwani o spełnienie starego (w naszym mniemaniu) roszczenia, przede wszystkim powinniśmy sprawdzić czy nie jest przedawnione w całości, lub w dochodzi od najemcy mieszkania komunalnego czynszu nie płaconego od 5 lat. Pozwany może domagać się oddalenia powództwa wobec czynszu za pierwsze 2 lata nie płacenia – z uwagi na jego przedawnienie. Stwierdzając przedawnienie roszczenia – powinniśmy wnieść o oddalenie powództwa (znów- w całości, lub w części) – możemy to zrobić w zasadzie na każdym etapie postępowania (nie licząc postępowania uproszczonego i w sprawach gospodarczych – gdzie zarzut należy podnieść już w odpowiedzi na pozew). Przedawnienie roszczenia może być również podstawą braku zarzutu wynikającego np. z niewiedzy, może być obowiązek zapłacenia określonej kwoty, lub spełnienia innego świadczenia, które w świetle prawa cywilnego … już nie istnieje. Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.

Zasadniczo zobowiązanie podatkowe w VAT przedawnia się z upływem 5 lat, ale od końca roku, w którym przypadał termin zapłaty podatku. Rozliczenie stycznia 2020 r. (termin płatności: 25 lutego 2020 r.) przedawnia się z końcem 2025 r. Rozliczenie VAT z grudnia 2020 r. (termin płatności: 25 stycznia 2021 r.) przedawni się dopiero z

W niniejszym artykule omówiono generalne zasady związane z wygaśnięciem biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych wobec organów podatkowych i składkowych wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS). Ordynacja podatkowa przewiduje różne formy wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Powszechnie znaną formą jest zapłata czy potrącenie. Jedną z nich jest także wygaśnięcie na skutek przedawnienia. Przedawnienie zobowiązania podatkowego polega na tym, że po upływie określonego terminu podatnik nie musi go regulować. Oznacza to, że po upływie pewnego czasu fiskus nie może skutecznie domagać się od podatnika zapłaty podatku lub wynikających z niego odsetek. Przedawnienie zobowiązania może nastąpić wskutek wydania decyzji administracyjnej lub z mocy prawa. Stosunek zobowiązaniowy co do zasady przestaje istnieć. Choć idea przedawnienia wydaje się być prosta, w życiu codziennym może nastręczać wiele wątpliwości. O czym w dalszej części artykułu. Terminy Jak już wyżej wspomniano, zobowiązanie podatkowe wygasa wraz z upływem pewnego czasu. W zależności od tego, jak ono powstało, termin przedawnienia może być różny. Dla podatników najczęściej będzie miała znaczenie dyspozycja art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, według której zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przykład 1. Podatnik złożył deklaracje PIT za 2011 r. w marcu 2012 r. Termin złożenia i zapłaty podatku upłynął 30 kwietnia 2012 r. Zobowiązanie podatkowe za rok 2011 wygaśnie zatem dopiero z końcem 2017 r., czyli pięć lat od końca 2012 r. Sytuacje, w których podatnicy są zobowiązani do samodzielnego obliczenia podatku oraz jego zapłaty występują najczęściej. Jednakże, zdarzają się również okoliczności, w których obowiązek podatkowy powstaje w wyniku wydania decyzji przez organy skarbowe. Zobowiązanie podatkowe nie powstaje w sytuacji, gdy decyzja ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego została doręczona po upływie trzech lat od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy. Należy jednakże pamiętać, że przedawnienie prawa do wydania decyzji jest możliwe tylko i wyłącznie w stosunku do zobowiązań podatkowych, które nie powstają z mocy prawa, np. zapłata podatku rolnego, od nieruchomości. Wówczas zobowiązanie podatkowe przedawnia się po upływie trzech lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy albo po upływie pięciu lat, jeżeli podatnik nie złożył deklaracji w terminie lub nie ujawnił w niej części swoich dochodów, wskutek czego urząd skarbowy wydał decyzję ustalającą wysokość zatajonych zarobków oraz kwotę podatku do zapłaty. Uwaga na koniec terminów Wzmożona aktywność fiskusa może objawiać się przed końcem terminu przedawnienia. Niekiedy, gdy do wygaśnięcia zobowiązania podatkowego zostanie mniej niż trzy miesiące, organ skarbowy może nadać wydanej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności, co skutkuje skuteczniejszą egzekucją niezapłaconego podatku, nawet gdy decyzja nie jest jeszcze ostateczna, a podatnikowi przysługuje środek odwoławczy w postaci odwołania. Bieg przedawnienia zobowiązania Pięcio - i trzyletni okres czasu są podstawowymi terminami przedawnienia zobowiązania. Mogą one zostać wydłużone wskutek przerwania lub zawieszenia biegu przedawnienia. Przykładowo bieg przedawnienia zostaje zawieszony z chwilą wniesienia skargi do sądu na decyzję dotyczącą zobowiązania podatkowego. Inną przesłanką jest zawiadomienie podatnika o rozpoczęciu postępowania karnego skarbowego w przedmiocie niedopełnienia obowiązku podatkowego. Ponadto, bieg przedawnienia jest przerwany jako efekt zastosowania środka egzekucyjnego. Istotne tutaj jest nie tyle prawidłowe powiadomienie podatnika, co faktyczne dokonanie czynności egzekucyjnych. Przykładem środka egzekucyjnego jest zajęcie samochodu, nieruchomości czy rachunku bankowego. Na uwagę zasługuje fakt, że organ skarbowy jest uprawniony do zastosowania nawet kilku środków egzekucyjnych, jeżeli ściągnięcie należności w ramach jednego z nich nie przyniesie rezultatu. Użycie każdego kolejnego środka skutkuje zerwaniem biegu przedawnienia. Kontrowersje związane z hipoteką i zastawem skarbowym Organy podatkowe mają możliwość dokonania zabezpieczenia zobowiązania podatkowego hipoteką lub zastawem skarbowym. Taka asekuracja ze strony fiskusa skutkuje tym, że należność podatkowa nie ulega przedawnieniu, gdyż tego rodzaju zabezpieczenie ma charakter rzeczowy. Przez charakter rzeczowy należy rozumieć sytuację, w której odpowiedzialność ponosi niekoniecznie podatnik, ale każda inna osoba, która weszła w posiadanie np. nieruchomości (w wypadku hipoteki) lub rzeczy ruchomej (w wypadku zastawu skarbowego), obciążonych tymi prawami. Ponadto rzeczowy charakter odpowiedzialności skutkuje tym, że po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowe mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Zatem ustawodawca przewidział w Ordynacji podatkowej wyjątek od ogólnej zasady, zgodnie z którą zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. W tej kwestii głos zabrał Trybunał Konstytucyjny (wyrok z dnia 8 października 2013 r., sygn. akt SK 40/12). Trybunał orzekł, że całkowity brak przedawnienia należności zabezpieczonych hipoteką przymusową stanowi przekroczenie zakresu swobody regulacyjnej ustawodawcy oraz narusza zasadę równego traktowania. Osoby, które posiadają nieruchomości oraz majątek ruchomy są w gorszej sytuacji niż te, które dysponują jedynie majątkiem obrotowym (np. towarami, produktami). Tylko w stosunku do pierwszej grupy organ podatkowy może ustanowić hipotekę oraz zastaw skarbowy. Zatem zobowiązania tej grupy podatników mogą się nigdy nie przedawnić. Takie założenie narusza konstytucyjną zasadę, w myśl której własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej (art. 64 ust. 2 ustawy zasadniczej). Trybunał Konstytucyjny orzekł, że aktualnie obowiązujący przepis w przedmiocie stosowania hipoteki i zastawu skarbowego budzi poważne wątpliwości wymaga ponownej regulacji przez ustawodawcę. Każdy podatnik ma prawo do przedawnienia zobowiązania podatkowego, niezależenie od tego, jakie zabezpieczenie organ podatkowy ustanowił na ich majątku. W praktyce z uwagi na niekonstytucyjność art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej podatnicy, na których dobrach urząd ustanowił hipotekę lub zastaw skarbowy, mogą w postępowaniu podatkowym podnieść zarzut przedawnienia. Bezprawność fiskusa Organy podatkowe nie mogą żądać wykonania przedawnionego zobowiązania podatkowego, co w praktyce niestety się zdarza. Należy tutaj dobitnie podkreślić, że takie działanie organu jest bezprawne! W takim wypadku należy wnieść pismo do organu, w którym zawarte będą zarzuty dotyczące bezpodstawnego prowadzenia egzekucji, w tym wniosek o jej zaprzestanie. Podstawą prawną dla podniesionych zarzutów jest oczywiście przedawnienie zobowiązania podatkowego. Podatnik ma 7 dni od momentu otrzymania tytułu egezkucyjnego. Należy mieć na uwadze, że wniesienie zarzutu nie musi skutkować wstrzymaniem postępowania, przynajmniej do czasu rozpoznania zarzutu. Jedynie w uzasadnionych przypadkach fiskus może wstrzymać czynności egzekucyjne np. ze względu na sytuację materialną wnioskodawcy. W przypadku, gdy działania organu skarbowego przerosną możliwości poznawcze podatnika, warto zgłosić się do doradcy podatkowego, który pomoże sporządzić stosowny wniosek. Przedawnienie wobec ZUS Podobne zasady, jak w Ordynacji podatkowej, dotyczą zaległych składek ZUS. Ich wymagalność również może ulec przedawnieniu. W tej materii doszło do nowelizacji ustawy, która zaowocowała skróceniem okresów przedawnienia. Należy przypomnieć, że od 2012 roku, podobnie jak w przepisach podatkowych, okres przedawnienia składek ZUS wynosi pięć lat, licząc od dnia, w którym upłynął termin ich płatności. Termin ten wynika z dosłownego brzmienia art. 11 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców ( Nr 232, poz. 1378). W art. 27 ustawy zostały zamieszczone zasady obliczania terminu wygaśnięcia zobowiązania wskutek przedawnienia należności z tytułu składek, które stały się wymagalne przed 1 stycznia 2012 r. oraz zasady odnośnie terminu przedawnienia składek nienależnie opłaconych przed tym dniem. Gwoli przypomnienia, termin regulowania składek to 5., 10. lub 15. dzień miesiąca za miesiąc poprzedni. Przedawnienie zobowiązania w postaci należności z tytułu składek, którego bieg rozpoczął się przed 1 stycznia 2012 r. będzie następowało po upływie 5 lat, licząc od 1 stycznia 2012 r. Z kolei jeżeli przedawnienie zobowiązania z tytułu składek, które rozpoczęło się przed dniem 1 stycznia 2012 r., nastąpiłoby - zgodnie z przepisami obowiązującymi przed tą datą - wcześniej, przedawnienie zobowiązania będzie skuteczne po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym przedmiotowe należności stały się wymagalne. Przykład 2. Składki ZUS były wymagalne na dzień 7 stycznia 2012 r. Zastosowanie mają przepisy po nowelizacji tzn. składki przedawnią się po pięciu latach od dnia 7 stycznia 2012 r. - dnia 7 stycznia 2017 r. Przykład 3. Składki ZUS były wymagalne 12 lutego 2007 r. Zgodnie ze “starymi” przepisami, przedawnienie zobowiązania następuje po 10 latach licząc od dnia 12 lutego 2007 r., czyli w dniu 12 lutego 2017 r. Zgodnie z “nowymi” przepisami, składki przedawniają się po pięciu latach, licząc od dnia 1 stycznia 2012 r, czyli w dniu 1 stycznia 2017. Kiedy można wyjątkowo stosować stare zasady? Jak zostało już wspomniane, z dniem 1 stycznia 2012 r. okres przedawnienia składek ZUS wynosi pięć lat od dnia, w którym upłynął termin ich płatności. Zasadniczo, gdy zaległość powstała przed 2012 rokiem, bieg przedawnienia powinien być liczony również od 1 stycznia 2012 r. Wyjątkiem od tej zasady jest reguła, która mówi, że podatnik może stosować “stare” zasady, gdy przedawnienie zobowiązania dotyczy należności za składki sprzed 2012 r., które zgodnie z ówczesnymi przepisami przedawniłyby się wcześniej, niż w 2017 roku, podatnikowi wolno dalej stosować 10-letni bieg terminu przedawnienia zobowiązania. Przykład 4. Podatnik ma zaległość składkową z 2005 roku. W 2015 roku mija 10 lat od daty ich wymagalności. Według “nowych” zasad należałoby dodać 5 lat do 2012 r., czyli nastąpiłoby w 2017 r. Ponieważ przedawnienie na “starych” zasadach następuje przed 2017 r., można stosować zasady sprzed nowelizacji. Zawieszenie biegu przedawnienia składek ZUS Przedziały czasowe, w jakich dochodzi do zawieszenia terminu przedawnienia, wyłącza się przy obliczaniu 5-letniego terminu od daty wymagalności składek. W rzeczywistości powinno dokonywać się sumy biegu przedawnienia, jaki upłynął do czasu zawieszenia i po odwieszeniu. Skutkuje to przedawnieniem należności w terminie późniejszym aniżeli 5 lat. Ustawodawca przewidział następujące sytuacje, kiedy następuje zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania: 1. od zawarcia umowy o rozłożeniu na raty zaległych należności lub odroczenia terminu płatności do dnia terminu płatności ostatniej raty albo odroczonej należności z tytułu składek (uwaga: w razie zawarcia umowy o odroczeniu terminu płatności bieg terminu przedawnienia nie rozpocznie się),2. od dnia podjęcia pierwszej czynności zmierzającej do wyegzekwowania zaległych należności do dnia zakończenia postępowania egzekucyjnego,3. gdy wydanie decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd, bieg terminu zawieszenia trwa do dnia, w którym decyzja innego organu stała się ostateczna lub orzeczenie sądu uprawomocniło się, nie dłużej jednak niż przez dwa lata,4. od dnia śmierci spadkodawcy do dnia uprawomocnienia się postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub zarejestrowania aktu poświadczenia dziedziczenia, nie dłużej jednak niż do dnia, w którym upłynęły 2 lata od śmierci spadkodawcy. Przerwanie biegu przedawnienia składek ZUS ZUS ma wiele możliwości by przerwać bieg przedawnienia zobowiązań z tytułu niezapłaconych składek. Przykładowo bieg przedawnienia zaległych składek jest przerywany, w momencie samego podjęcia czynności przez ZUS, które zmierzałyby do wyegzekwowania zaległych składek. Ponadto podobny skutek wywołuje wydanie decyzji w przedmiocie ustalenia obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym lub w zakresie podstawy wymiaru składek, obowiązku opłacania składek na te ubezpieczenia.

Przeterminowane faktury - po pierwsze kontakt z klientem. Jeżeli termin płatności faktury minął, pierwszy krok, który należy wykonać, jest zarazem najprostszy i najbardziej oczywisty z możliwych - skontaktowanie się z klientem i ustalenie przyczyny, przez którą nie uregulował płatności. Ilu kontrahentów, tyle sytuacji i powodów

Kiedy należy wyksięgować z ksiąg rachunkowych przedawnione należności publicznoprawne? Jaką przyjąć podstawę prawną? Czy kierownik państwowej jednostki budżetowej może, czy też musi podjąć taką decyzję? Na pytania odpowiada Elżbieta Gaździk – ekspertka z zakresu rachunkowości budżetowej. W świetle art. 67 ustawy o finansach publicznych do spraw, które dotyczą należności publicznoprawnych, lecz nie zostały uregulowane w tej ustawie, stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa (dalej: op). Zgodnie z art. 70 § 1 op zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym minął termin płatności. Przedawnieniu nie ulega zobowiązanie objęte hipoteką lub zastawem skarbowym, jednak po upływie terminu przedawnienia może być ono egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Upływ terminu przedawnienia sprawia, że zobowiązanie z tytułu nieuiszczonej należności publicznoprawnej wygasa (art. 59 op), i to łącznie z odsetkami za zwłokę. Skutek ten powstaje z mocy prawa i musi być uwzględniony z urzędu. Wygaśnięcie zobowiązania oznacza, że przypisane wcześniej należności przestają spełniać definicję aktywów określoną w art. 3 ust. 1 pkt 12 uor. W związku z tym jednostka powinna wyksięgować te należności przez zmniejszenie dokonanych odpisów aktualizujących, a jeśli nie utworzono odpisów – przez zaliczenie kwoty należności odpowiednio do pozostałych kosztów operacyjnych lub kosztów finansowych. Decyzję w tej sprawie powinien podjąć – na podstawie umotywowanego wniosku w tym zakresie – kierownik jednostki jako osoba odpowiedzialna za wykonywanie obowiązków z obszaru rachunkowości (w tym nadzoru) określonych uor

Roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu. Wielu wierzycieli uważa, że uzyskanie wyroku zasądzającego określone świadczenie pieniężne, jak i niepieniężne, przeciwko dłużnikowi powoduje, iż ich roszczenie nie przedawni się w ogóle i zawsze będzie mogło być egzekwowane, albo nie mają świadomości, jaki jest okres przedawnienia. Przedawnienie należności głównej stwierdzonej orzeczeniem sąduPowyższe stanowisko jest błędne. Zasadą jest, iż roszczenia stwierdzone orzeczeniem sądu, a więc zasądzone przez sąd, ulegają przedawnieniu. Termin przedawnienia wynosi dziesięć ten należy liczyć od dnia uprawomocnienia się wyroku zasądzającego określone świadczenie, a w przypadku ugody, od dnia zawarcia uzyskał wyrok sądowy, mocą którego Jan ma obowiązek zapłacić mu kwotę zł. Wyrok uprawomocnił się dnia 21 marca 2004 r. Możliwość egzekwowania należności stwierdzonej wyrokiem upływa dnia 21 marca 2014 r., przy założeniu, że Piotr w międzyczasie nie prowadził postępowań egzekucyjnych na podstawie tego wyroku. Przedawnienie świadczeń okresowychNieco inaczej kwestia wygląda w przypadku świadczeń okresowych należnych w przyszłości, które zostały zasądzone orzeczeniem również serwis: Przedsiębiorca w sądzieNajlepszym tego przykładem są odsetki, które na żądanie powoda (przyszłego wierzyciela) zasądza Sąd od pozwanego (przyszłego dłużnika) od należności głównej. Roszczenie o odsetki przedawnia się z upływem trzech lat od dnia ich wymagalności, co jest niezwykle istotne z punktu widzenia wierzyciela. Mimo bowiem, iż należność główna przedawni się po dziesięciu latach, odsetki od tej należności ulegną przedawnieniu po trzech latach, jeżeli w międzyczasie wierzyciel nie będzie prowadził postępowania również serwis: ABC windykacji Przerwanie biegu przedawnieniaPrzerwanie biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego orzeczeniem sądowym lub zawartą przed sądem ugodą następuje poprzez skuteczne złożenie wniosku egzekucyjnego do komornika. Aby więc uniknąć przedawnienia zasądzonej należności, gdy pierwsza egzekucja okaże się bezskuteczna, co kilka lat – co najmniej co 10 lat, a najlepiej co 3 lata – należy składać do komornika wniosek o prowadzenie egzekucji przeciwko również serwis: Wszczęcie egzekucjiAby móc otrzymać w całości zasądzone przez sąd roszczenie – należność główną wraz z odsetkami – w przypadku bezskutecznej egzekucji przeciwko dłużnikowi, sukcesywnie co trzy lata należy składać do komornika wniosek egzekucyjny. Wówczas nie tylko nie przedawni się należność główna, ale także nie przedawnią się odsetki. Przygotuj się do stosowania nowych przepisów! Poradnik prezentuje praktyczne wskazówki, w jaki sposób dostosować się do zmian w podatkach i wynagrodzeniach wprowadzanych nowelizacją Polskiego Ładu. Tyko teraz książka + ebook w PREZENCIE

Kwoty należne, nawet te, które nie zostały faktycznie uregulowane, są zaliczane do przychodu przedsiębiorcy, osiąganego z prowadzonej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak kontrahent uporczywie nie opłaca faktur, może to być uciążliwe. Co należy wówczas zrobić? Kwoty netto nieściągalnych, nieprzedawnionych należności można w niektórych sytuacjach zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Sprawdź, kiedy nieściągalne należności stanowią koszt firmowy! Co to znaczy nieściągalne należności? Jako przykład należności nieściągalnej można podać sytuację, w której kontrahent nie płaci za towar lub usługę, mimo że termin płatności upłynął, a sprzedawca lub usługodawca ponagla go za pomocą wezwań do zapłaty, listów, telefonów i maili. Należność nie została zatem uiszczona w zwykłym trybie. Mimo to sprzedawca ma obowiązek odprowadzić podatki od sprzedaży, nawet, jeżeli fizycznie nie otrzymał zapłaty. Nieściągalne należności a koszty uzyskania przychodu Art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że za koszty uzyskania przychodu nie uważa się wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Z kolei w art. 14 tej samej ustawy możemy znaleźć zapis mówiący, że za przychód z działalności uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Ważne! Wierzytelności przedawnionych nie możemy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Wierzytelności nieściągalne mogą zatem zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tylko do momentu ich przedawnienia. Jak udokumentować nieściągalne należności? Żeby móc zaliczyć nieściągalne należności, należy je odpowiednio udokumentować. Można tego dokonać za pomocą jednego z poniższych dokumentów: a) postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, b) postanowienie sądu o: oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona wyżej, ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, c) protokół sporządzony przez podatnika, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. W przypadku, gdy nieściągalne należności są niewielkie, wystarczającym dokumentem jest protokół sporządzony przez podatnika, wykazujący, iż przewidywane koszty egzekucyjne w związku z dochodzeniem wierzytelności będą równe bądź wyższe niż kwota tej wierzytelności. Jeżeli natomiast kwota ta jest spora, podatnik powinien posiadać postanowienie organu egzekucyjnego lub postanowienie sądu. Podsumowując - nieściągalna należność stanowi koszt uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy jest przychodem w rozumieniu ustawy o PIT, zaś podatnik powinien posiadać odpowiednie udokumentowanie jej nieściągalności. Ważne! Do kosztów uzyskania przychodów przedsiębiorca może zaliczyć jedynie wierzytelność w kwocie netto, czyli bez podatku VAT. Należny VAT nie może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie podlega zaliczeniu do przychodów należnych.

• Εրጤφ աጭиνеտу
  • ኂтενетвዴδի խсէпየ ፁ
  • Имиዠθбሾ σէгኢ звէሃቅх υшепυгጯф
• Стику шαጸιժич
  • Յозጩкኺք оፏ ենቼкιρω ቷሂրիጀуጺ
  • Еፔиղዶμըσኽ ጵֆаτ
  • Ибጯпик ра νኢጤиз

Download Download is available until [expire_date] Version Download 2 File Size KB File Count 1 Create Date 19 sierpnia 2021 Last Updated 19 sierpnia 2021 Wniosek o rozłożenie należności sądowych na raty

^{Pozostałe koszty operacyjne. Pozostałe koszty operacyjne – zgodnie z ustawą o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. są to koszty rodzajowe związane pośrednio z działalnością operacyjną jednostki. Są one "symetryczne" względem pozostałych przychodów operacyjnych . wartość netto sprzedawanych lub likwidowanych środków}

Część podmiotów funkcjonujących na rynku boryka się z problemem egzekwowania należności od swoich kontrahentów, co prowadzi do zmniejszenia płynności finansowej i w konsekwencji jest skuteczną barierą dla rozwoju firmy. Jak postępować, gdy nasi kontrahenci nie regulują swoich zobowiązań, a mimo tego byliśmy zobligowani do zapłaty podatku? Ustawodawca przewidział kilka sposobów, które pozwalają zneutralizować obciążenia podatkowe wynikające z takich sytuacji. Podatki niezależnie od wpływu Problemy przedsiębiorców wynikają przede wszystkim z podstawowej zasady ustalania przychodów z tytułu działalności gospodarczej. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) nakłada na nich obowiązek wykazywania jako przychód wszystkich kwot należnych, nawet jeśli nie zostały one faktycznie otrzymane (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT). W praktyce oznacza to, że podmiot, który w ramach prowadzonej działalności przeprowadził sprzedaż, musi taką transakcję zaliczyć do przychodów i zapłacić od niej podatek – również wtedy, gdy nie otrzymał fizycznej zapłaty. Jest to sytuacja niekorzystna dla przedsiębiorcy, zwłaszcza gdy kontrahent nie tyle opóźnia się z płatnością, co nie reguluje jej w ogóle, a takie przypadki również nie są rzadkością. Jeżeli mamy do czynienia z taką sytuacją, to warto podjąć odpowiednie kroki w celu zmniejszenia obciążeń podatkowych poprzez zaliczenie takich należności do kosztów podatkowych. O tym, jakie warunki należy spełnić, aby móc przekwalifikować przychody w koszty podatkowe będzie mowa w dalszej części artykułu. Co wynika z ustawy o rachunkowości Pierwszym sposobem na zaliczenie należności do kosztów jest utworzenie odpisu aktualizującego wartość należności. Zgodnie z ustawą o rachunkowości (dalej: uor), w przypadku należności, których spłata jest zagrożona, mamy do czynienia z utratą wartości tego składnika aktywów. Jeżeli podatnik ma problemy z egzekwowaniem należności lub ściągnięcie ich zwyczajnie nie jest możliwe, to powinien zaktualizować ich wartość w księgach poprzez utworzenie odpisu, doprowadzając kwotę należności do wartości realnej, tj. wartości prawdopodobnej do ściągnięcia. Do decyzji jednostki pozostaje, które to będą należności i o jaką kwotę należy skorygować ich wartość. Przepisy określają jedynie górną granicę odpisów (art. 35b ust. 1 uor). Jak księgować odpis Wartość odpisu powinna zostać ujęta na koncie „Odpisy aktualizujące wartość należności", natomiast z drugiej strony obciążyć: - pozostałe koszty operacyjne (wartość nominalna należności) i/lub - koszty finansowe (w części dotyczącej naliczonych odsetek). Są wyjątki Warto tutaj zaznaczyć, że co do zasady odpisy aktualizujące nie są dla podatnika kosztem uzyskania przychodów (dalej: KUP). Ustawodawca przewidział jednak pewne wyjątki. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, odpis taki można zaliczyć do kosztów podatkowych pod warunkiem, że: - utworzono go na podstawie przepisów ustawy o rachunkowości; - odnosi się tylko do tej części należności, która została pierwotnie zaliczona do przychodów należnych; - nieściągalność należności została uprawdopodobniona. Brutto czy netto Kwestią sporną pozostaje wartość wierzytelności, którą można zaliczyć do KUP – a dokładniej – chodzi o problem z rozliczeniem VAT. Wydawać by się mogło, że skoro wierzytelność należna podatnikom VAT zawiera również kwotę podatku, to należałoby w kosztach rozpoznać ją w kwocie brutto. Jednak mając na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 26a ustawy o CIT, do kosztów można zakwalifikować jedynie część należności rozpoznanej wcześniej jako przychód – co wskazuje, że powinna to być wartość netto. Takie stanowisko było jednolicie prezentowane przez organy podatkowe jeszcze do początku 2016 roku. Zmiana nastąpiła 16 lutego 2016 r., kiedy NSA wydał wyrok potwierdzający zasadność zaliczenia wierzytelności uznanych za nieściągalne do KUP w kwocie brutto: „Z zasad podatkowych wynika (...), że podatnik podatek VAT powinien rozliczyć i w tym celu należy mu przyznać prawo do wliczenia w koszty podatkowe wierzytelności w kwocie brutto, a zatem wraz z podatkiem VAT" (II FSK 421/14). Jednak kilka dni później, tj. 24 lutego 2016 r., został wydany kolejny wyrok NSA, w którym uznano z kolei, że przychodem podatkowym jest przychód należny (w kwocie netto), stąd zaliczeniu w koszty uzyskania przychodów powinna podlegać wierzytelność w kwocie netto: „(...) Przychód należny jest zgodnie z zasadą normatywną wyrażoną w ustawie o CIT wartością netto, czyli z pominięciem podatku VAT. W konsekwencji, jeżeli w kwocie nieściągalnej wierzytelności zawarty jest podatek VAT, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelność w kwocie netto" (II FSK 3875/13). Warto zatem monitorować bieżące stanowisko prezentowane zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie. Uprawdopodobniona nieściągalność Zgodnie z art. 16 ust. 2a ustawy o CIT nieściągalność należności można uznać za uprawdopodobnioną w szczególności w przypadkach: - śmierci dłużnika/wykreślenia go z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEIDG)/postawienia go w stan likwidacji/ogłoszenia jego upadłości; - wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego/złożenia wniosku o zatwierdze- nie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu regulowanym ustawą – Prawo restrukturyzacyjne/otwarcia postępowania ugodowego w rozumieniu przepisów restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków; - potwierdzenia wierzytelności za pomocą prawomocnego orzeczenia sądu i skierowania jej na drogę postępowania egzekucyjnego; - kwestionowania wierzytelności przez dłużnika (na drodze powództwa sądowego). Obecność zapisu „w szczególności" wskazuje, że ustawodawca nie wymienia wszystkich okoliczności, które mogą świadczyć o uprawdopodobnieniu nieściągalności wierzytelności, tzn. katalog ten pozostaje otwarty. Podatnik może zaliczyć wartość odpisu aktualizującego do kosztów podatkowych dopiero po uprawdopodobnieniu nieściągalności. Należy pamiętać, że obowiązek ten spoczywa zawsze na podatniku. Bardzo często zdarza się, że utworzenie takiego odpisu na podstawie przepisów uor i uprawdopodobnienie dla celów podatkowych następuje w różnych okresach. Jeżeli ma to miejsce w różnych latach podatkowych, to podatnik ma prawo do zaliczenia kwoty odpisu do KUP dopiero w roku, w którym został spełniony drugi warunek, tj. w roku, w którym nastąpiło jego uprawdopodobnienie. Tymczasowy charakter Warto w tym miejscu wspomnieć, że utworzenie odpisu aktualizującego ma charakter tymczasowy – w przypadku jego rozwiązania wartość odpisu należy zaliczyć ponownie do przychodów podatkowych (a w księgach do pozostałych przychodów operacyjnych i/lub przychodów finansowych). Oczywiście pod warunkiem, że odpis ten został uprawdopodobniony i rozpoznany uprzednio jako koszt podatkowy. Z taką sytuacją mamy do czynienia jeżeli: - ustały okoliczności, z powodu których dany odpis utworzono (np. dłużnik uregulował swoje zobowiązania); - wierzytelność się przedawniła; - podatnik zdecydował się umorzyć/odpisać wierzytelność jako nieściągalną. Z przedawnieniem wierzytelności spotykamy się, gdy wygasa możliwość dochodzenia jej na drodze sądowej, tzn. po upływie terminu określonego w kodeksie cywilnym (dalej: kiedy to wierzyciel traci prawo do egzekwowania swojej należności. Dla świadczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (np. z tytułu kary umownej) termin ten wynosi trzy lata, natomiast w przypadku roszczeń sprzedawcy z tytułu sprzedaży jest o rok krótszy (odpowiednio art. 118 i art. 554 Należy pamiętać, że bieg przedawnienia można przerwać, poprzez wniesienie sprawy do sądu, uznanie zobowiązań przez dłużnika czy rozpoczęcie mediacji. W takiej sytuacji termin zaczyna swój bieg od początku. Odpisanie Jeżeli podatnik zdecyduje się na odpisanie wierzytelności jako nieściągalnej to będzie musiał taką operację pokazać w księgach. W przypadku, gdy wartość danej należności została uprzednio objęta odpisem aktualizującym, należy zmniejszyć wartość tego odpisu w korespondencji z kontem rozrachunkowym. W przeciwnym razie, należność powinna zostać wyksięgowana z konta rozrachunków w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych i/lub kosztów finansowych. Podatnik będzie mógł zaliczyć odpisaną wierzytelność również do kosztów podatkowych pod warunkiem spełnienia określonych ustawą wymogów: wierzytelność nie może być przedawniona, powinna być wcześniej zarachowana do przychodów należnych oraz musi zostać odpowiednio udokumentowana. Pojawia się tutaj zasadnicza różnica pomiędzy podejściem bilansowym a podatkowym w kwestii ujmowania w kosztach należności przedawnionych – są one kosztem księgowym, nie mogą jednak być zaliczone do KUP. Jak udokumentować Sposoby dokumentowania nieściągalności należności zostały enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 2 ustawy o CIT. Katalog ten jest zamknięty, co oznacza, że ustawodawca nie przewiduje żadnych innych sposobów poza wskazanymi w tym przepisie. 1. Pierwszym sposobem dokumentowania jest uzyskanie postanowienia o nieściągalności wydanego przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego. Warto podkreślić, że sam nakaz zapłaty wydany przez sąd nie jest w świetle ustawy o CIT wystarczający. Należy posiadać odpowiedni dokument przygotowany przez komornika, z którego jednoznacznie będzie wynikało, że dłużnik nie ma środków na pokrycie zobowiązań. Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z 9 marca 2016 r. (IBPB-1-3/4510-772/ 15/AB). W piśmie tym czytamy, że: „(...)dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność." Istotne jest, aby postanowienie było wydane dla konkretnego wierzyciela i obejmowało wszystkie należności danego dłużnika. W praktyce nie jest możliwe zaliczenie do KUP należności na podstawie postanowienia wydanego dla innej należności od tego samego podmiotu. Ostatnią kwestią, na którą warto zwrócić uwagę, jest to, że każde postanowienie musi zostać uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu. Przepisy nie wskazują w jaki sposób należy dokonać takiego potwierdzenia, można więc przypuszczać, że dołączenie do dokumentacji odpowiedniej notatki będzie wystarczające. 2. Jako jedną z metod dokumentowania bueściągalności należności ustawa wymienia również uzyskanie postanowienia sądu o: - oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek dłużnika nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania lub pokrywa jedynie ich wysokość; - umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku – z takiej samej przyczyny; - zakończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku. Uwaga! Nie sposób nie zauważyć, że aby daną należność można było w świetle powyższych przepisów zaliczyć do KUP, konieczne jest wystąpienie przesłanki ekonomicznej. Podobnie więc jak przy postanowieniu wydanym przez komornika, dokument musi jasno wskazywać na brak środków dłużnika. 3. Ostatnim sposobem dokumentowania przewidzianym przez ustawodawcę jest protokół przygotowany przez wierzyciela, w którym jednoznacznie stwierdza on, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne danej należności przewyższają jej wartość. Niewątpliwie dużą zaletą tej metody jest to, że nie wymaga ona od podatnika wszczynania żadnych postępowań, ubiegania się o wydanie decyzji, a wreszcie – również ponoszenia z tego tytułu dodatkowych kosztów. Możliwość jej stosowania jest jednak dość ograniczona, ponieważ będzie miała zastosowanie jedynie w przypadku należności o niskich wartościach. Przepisy nie wskazują konkretnej kwoty, ale mówią jakie koszty wyznaczają limit wierzytelności, których nieściągalność może być udokumentowana za pomocą protokołu. W praktyce podatnicy ustalają limit na poziomie 500 zł, tj. do wartości kosztów opłaty sądowej, komorniczej i kosztów zastępstwa. Jak powinien wyglądać taki dokument? Ustawa nie wskazuje żadnych formalnych wymogów w tej kwestii. Niewątpliwie jednak byłoby dobrze, gdyby znalazły się w nim takie informacje jak: - data sporządzenia, - szczegóły dotyczące należności, tj. nazwa dłużnika, kwota, numer dokumentu z którego ona wynika oraz - szacowane koszty procesowe i egzekucyjne potwierdzone podpisem osoby sporządzającej protokół. —Justyna Nowicka-Bryzek jest starszą konsultantką w PwC Zdaniem autorki Małgorzata Kiepas, konsultant w PWC Moment ujęcia w księgach Przepisy nie wskazują szczególnego momentu zaliczenia nieściągalnej należności do kosztów. Należałoby zatem odnieść się do ogólnych zasad rozpoznawania kosztów pośrednich, zgodnie, z którymi koszty takie powinny być rozpoznawane w dacie poniesienia, tj. w dniu kiedy ujęto je w księgach na podstawie odpowiedniego dokumentu posiadanego przez podatnika. Mogłoby to zatem nastąpić nie wcześniej niż w momencie spisania wierzytelności w księgach, pod warunkiem otrzymania odpowiedniego postanowienia bądź sporządzenia protokołu. Niejasne jest również, kiedy najpóźniej można taką należność zaliczyć do kosztów. Zgodnie z aktualną linią orzeczniczą może to nastąpić w dowolnym momencie, ale maksymalnie do czasu jej przedawnienia. Wydaje się jednak, że bezpieczniejszym rozwiązaniem jest ujęcie takiej należności w kosztach roku, w którym miało miejsce uprawdopodobnienie jej nieściągalności.

Przedawnienie dotyczy nie tylko składek na ubezpieczenia społeczne, ale wszystkich należności z tytułu składek, do których zalicza także inne należności, takie jak np. odsetki za zwłokę, koszty upomnienia, koszty egzekucyjne czy dodatkową opłatę. Warto jednak wiedzieć, że do końca 2011 r. termin przedawnienia składek na Warszawa (woj. mazowieckie) Zobacz innych prawników. Art. 12. pod. dochod. od os. - Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych - 1. Przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: 1) otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe; .